Fotografie z amerykańskiego atelier artysty!

Jedną z największych przyjemności związaną ze współpracą z artystami jest możliwość odwiedzenia ich w pracowniach, „zajrzenie za kurtynę” – w miejsca gdzie powstaje sztuka. Wprawdzie nie był to pierwszy raz, gdy miałam okazję być świadkiem procesu tworzenia osobliwych obiektów rzeźbiarskich, ale wciąż ekscytacja i podziw dla Lubomira Tomaszewskiego pozostają nieopisane. Patrzyłam, słuchałam, odczuwałam – cieszyłam się z każdej chwili spędzonej w tym fascynującym miejscu.

Artysta, mimo swego sędziwego wieku, z ogromnym dynamizmem przystępuje do pracy, nierzadko w godzinach nocnych, ponieważ, jak twierdzi, „wena nie pozwala złapać oddechu”. Niemal słychać więc szuranie ołówka po kartkach szkicownika – bo „od dobrego projektu wszystko się zaczyna”, to zapewne nawyk z czasów bycia projektantem. Następnie mistrz wprawia w ruch młotki, wiertarki i spawarki, by po wielu tygodniach wytężonej pracy z nieczytelnej układanki wyłoniła się postać, ludzka lub zwierzęca – przeważnie w ruchu, afirmująca życie. A wszystko to czyni z niezmiennym skupieniem, zanurzony w swych wizjach. Niektóre z obiektów pozostaną w pracowni na zawsze, z przyczyn znanych jedynie artyście, nie trafią do galeryjnych sal, nie ujrzy ich szersze grono odbiorców. Dlatego tym bardziej raduje mnie fakt, że mogę nie tylko nacieszyć nimi oko ale i wysłuchać ich historii, często bardzo dla Lubomira Tomaszewskiego osobistych.

Powiedzenie, że „sztuka nie zna granic”, w zetknięciu z twórczością, którą tu zobaczyłam zyskuje, w moim odczuciu, nowe znaczenie. Na przestrzeni lat artyści dokonywali zachłannej ekspansji swojej sztuki nawet na najbardziej odległe dziedziny – Lubomir Tomaszewski kroczy tymczasem w przeciwnym kierunku – z powrotem ku naturze, ku „źródłom życia”, skąd wszystko bierze swój początek i koniec.