Paweł Orłowski w swojej twórczości zdaje się być jak lustro. Z jednej strony odbija wszystko, co go otacza, zapisuje w swoich dziełach kontekst społeczny czy polityczny, dając tym samym wydarzeniom długie życie na kartach historii sztuki. Z drugiej zaś strony w jego twórczości widać odbicie samego siebie.

Futurystyczna cześć twórczości Orłowskiego jest „pamiętnikiem z przyszłości”. W erze postczłowieka, w kontekście futurystycznych wizji lemowskich  Paweł Orłowski próbuje znaleźć miejsce dla nas z przyszłości, oswoić odbiorców z tym, co nadejdzie. Robi to konstruując kilkumetrowe rzeźby Botów, które mają ambicje „zamieszkać” na naszych osiedlach, w parkach, na lotniskach. Dziś na krakowskim placu Szczepańskim i Krzysztoforach.  Artysta staje się w ten sposób demiurgiem, a jego awatary odbywają podróż z wirtualnej do realnej rzeczywistości, zmaterializowane w stalowej blasze czy odlewach z brązu.

Swoistym znakiem czasu jest rola technologii w twórczości Orłowskiego, czas jaki Artysta spędza przed ekranem monitora, korzystając z terabajtowych możliwości programów graficznych. Umiejętność korzystania z nowoczesnej technologii, nieskończonej ilości wariantowości, generuje niezliczoną ilość możliwości, wprowadza chaos zamiast systematyzować. To znak naszych czasów, problem nie tylko współczesnych artystów, ale wszystkich mieszkańców teraźniejszości. Wszystkiego wokół jest za dużo, rzeczy dzieją się za szybko, padamy ofiarą cyberchaosu. Twórczość Pawła Orłowskiego przygotowuje nas na taką przyszłość, daje pretekst do zastanawiania się i poniekąd oswaja z nią.

Ta przyszłość „dzieje się” w głowie artysty, materializując się w postaci zgeometryzowanych, kanciastych form biomorficznych rzeźb, botów czy jeźdźców konnych. Autor jest bacznym i spostrzegawczym obserwatorem  codzienności,  który dzięki ekstrapolacji zjawisk z dziś jest w stanie tworzyć o przyszłości. Strach przed nowym, nieznanym, zostaje ujarzmiony poprzez obcowanie z monumentalnymi awatarami. Oswojenie przyszłości – to ważna rola społeczna, niemal terapeutyczna sztuki Orłowskiego. Jego dzieła to znaki, zapisy, litery czasu zmaterializowane w skubizowanych płaszczyznach oszczędnej, z biegiem czasu coraz oszczędniejszej formy.

Dodatkową warstwą formalną, dającą możliwość komunikacji, jest w rzeźbach Orłowskiego kolor. Podkreśla on formę, kształt, pozwala silniej wyrażać emocje. Wielkie plamy barwne jak na płótnach Mondriana i mocne kontrasty kolorystyczne zaskakująco dobrze wzmacniają ekspresje form. Artysta używa koloru w sposób bardzo przemyślany,  wypowiada się za pomocą barwy, tak rzadko występującej w sztuce w trzech wymiarach. Choć nie zawsze o tym pamiętamy, zależnie od kolorystyki, ta sama forma nabiera nowych znaczeń.

Ciekawym jest, że za tematami i postaciami z prac Orłowskiego stoją nie konkretni bohaterowie, ale idee i treści, które chce przekazać. Daje to wielopłaszczyznowe możliwości interpretacji, powodując zarazem, że każdy z nas może się z nimi zidentyfikować. Oglądając je w kontekście historycznych zabudowań miasta królów polski ich nowoczesność zdaje się przemawiać do nas ze zdwojoną siłą.  A dla Artysty znalezienie wspólnego języka z widzem jest kluczowe, zależy mu, aby jego wypowiedzi były czytelne i dostępne dla każdego, ponad podziałami. W sposób bezinteresowny, szczery. Ponadczasowo, teraz i w przyszłości. 

Twórczość Pawła Orłowskiego to pejzaż współczesności zbudowany na tradycyjnych podstawach. Spojrzenie w przeszłość teraz, a zarazem patrzenie daleko, przed siebie – w nieznaną, a jakże interesującą przyszłość. Świetne warsztatowo, wydobyte z wyobraźni i podkreślone kolorami formy, stanowią o nowatorskim intrygującym podejściu do twórczości. Twórczości kształtującej horyzonty i odpowiadającej na trudy współczesności.   

Autor tekstu: Katarzyna Rij