O ARTYŚCIE I JEGO SZTUCE

Bez dwóch zdań Lubomira Tomaszewskiego można nazwać eksperymentatorem i to w każdym obszarze artystycznej działalności, w której się wypowiadał.

Podczas pracy w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego w Warszawie w latach 50. i 60. stworzył z zespołem projektantów ponadczasowe wzory rzeźby kameralnej, nowatorsko traktując zarówno materiał jak i formę porcelany, wyznaczając nowy trend w polskim designie. Był też autorem projektów dwóch serwisów porcelanowych nagrodzonych na międzynarodowej arenie. Proces twórczy podczas projektowania kompletu kawowego wymagał wprowadzania nowych rozwiązań z zachowaniem estetyki na najwyższym poziomie. Z obu zadań wywiązał się znakomicie, a figurki i serwisy cieszą się niemałym powodzeniem do dzisiaj i są gratką dla kolekcjonerów                     i miłośników polskiego designu. 

W 1966 roku Lubomir Tomaszewski wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Czas emigracji pozwolił artyście rozwinąć twórczość malarską oraz rzeźbiarską – wciąż w duchu eksperymentatorskim. Jego rzeźby są swoistym połączeniem natury i kultury. Kamienie i fragmenty drewna wchodzące w skład jego instalacji pozostawiał właściwie bez żadnej obróbki. Czynnik ludzki pojawiał się jako dodatek w postaci elementu metalowego lub szklanego, a także ingerencji w drewniany materiał – stworzył własną technikę uzyskiwania palonego drewna.  W dynamicznych i ekspresyjnych kształtach z wielkim wyczuciem zamykał ruch igrając z grawitacją. W latach 70. jego indywidualny rzeźbiarski styl był już rozpoznawany. 

Jako malarz porzucił konwencjonalny pędzel i rozpoczął malowanie dymem i ogniem za pomocą technicznego narzędzia –  palnika gazowego. Nowatorstwo w podejściu do tworzenia obrazów pozwoliło mu na wypracowanie indywidualnego sposobu artystycznej wypowiedzi. Tematyka jego prac oscyluje wokół zagadnień związanych              z muzyką i ruchem, a także ze światem zwierzęcym. Artysta wykorzystał swoją eksperymentalną technikę tworząc obrazy wojny i Holocaustu – w ten sposób powrócił do doświadczeń z powstania warszawskiego i okresu II wojny światowej. Malowanie ogniem i dymem wydaje się wprost idealnym medium, by oddać emocje związane traumatycznymi przeżyciami.

Lubomir Tomaszewski zapisał się na kartach historii jako artysta, który tworzył sztukę dokładnie taką, jaką chciał – na własne potrzeby wypracował techniki w oparciu o zamierzone cele artystyczne. Związek jego twórczości z naturą, tak w kwestii tematyki, jak również wykorzystywanych materiałów i sposobów kreacji dzieł, wybrzmiewał w drugiej połowie XX wieku, w której prym wiódł późny pop art, sztuczne tworzywa i pogłębiająca się hermetyczność sztuki.

Poszukiwania artystyczne zaprowadziły Lubomira Tomaszewskiego do momentu, w którym razem z Aleksandrą Nowak, malarką i Kathryn Kollar, tancerką, stworzyli grupę „In tune with Nature”. Artyści szybko zyskali rozgłos         i popularność, a do założycielskiej trójki zaczęli przyłączać się kolejni twórcy. W ten sposób w 1994 roku doszło do powołania międzynarodowego ruchu – emocjonalizmu, zrzeszającego artystów zajmujących różnymi mediami artystycznymi. Emocjonaliści stali w kontrze do pragmatycznego konceptualizmu XX wieku i sprzeciwiali się sztuce, która zamykała się we własnym hermetycznym środowisku. Ich twórczość charakteryzowało skupienie się na ludzkich emocjach, a prace były bodźcem do ich wywoływania. Inspirowali się naturą, która miała zbliżać ludzi do ich prawdziwej istoty, odartej z przeintelektualizowanej sztucznej oprawy.