Każda dobra sztuka zawiera zarówno elementy abstrakcyjne, jak i nadrealistyczne, podobnie jak zawierała czynniki klasyczne i romantyczne – ład i zaskoczenie, intelekt i wyobraźnię, to co świadome i nieświadome. Ten właśnie cytat wydaje mi się stosownym wprowadzeniem w artystyczny świat Pawła Orłowskiego, którego twórczość łączy w sobie pozornie sprzeczne inspiracje formalne i ideowe. Z jednej strony, artysta pozostaje wierny akademickiej tradycji figuracji, czerpiącej natchnienie z dorobku mistrzów renesansu, z drugiej, swobodnie porusza się w świecie wirtualnej botyki, odkrywając, wydawałoby się nieograniczone możliwości cyfrowego modelowania. Zajmują go więc uniwersalne tematy: niezliczone warianty postaci spoczywającej, w ruchu, jeźdźca, zwłaszcza te ostatnie stanowiące udaną próbę znalezienia współczesnej formuły pomnika konnego. Artyście bliskie jest, w duchu postmodernistycznej przekory, posługiwanie się pastiszem, cytatem, swobodne komponowanie form i znaczeń, będące świadectwem przebytej przez niego drogi: od form „zdejmowanych” (odlewów) bezpośrednio z ciała modela, po projektowane na ekranie komputera zgeometryzowane, zwięzłe elementy, z których, już ręcznie konstruuje swoje rzeźby. Paweł Orłowski ma też świadomość, jak cytowany już we wstępie Henry Moore, że w rzeźbie wielką rolę odgrywają czynniki asocjacyjne, psychologiczne. Prawdopodobnie sens i znaczenie samej formy zależy od niezliczonych skojarzeń uwarunkowanych historią człowieka. Do ich poszukiwania, samodzielnego odkrywania zaprasza więc widzów na swoich kolejnych wystawach…

Agnieszka Jankowska-Marzec