„Moje malarstwo bada psychologię jednostki. Niedawno moja twórczość malarska rozszerzyła się od indywidualnych portretów do narracji na dużą skalę. Kreuję przestrzenie, w których postacie angażują się w akty przemocy, podczas gdy apatyczni obserwatorzy są jedynie świadkami makabrycznej sceny.[…]

W moich obrazach jestem jak reżyser filmowy, który łączy różne, niepowiązane ze sobą obrazy by stworzyć niezwykłą, dramatyczną scenę. Moich aktorów szukam w starych, czarno-białych fotografiach i filmowych kadrach, wymyślając historię zainspirowaną ich mową ciała. Czerpię z filmu i XIX-wiecznego malarstwa pejzażowego. Przyciągają mnie ciemne kolory, kontrasty światła i cienia. Moje prace to połączenie piękna i mrocznej afmosfery, to świat w którym postaci wzajemnie wyrządzają sobie krzywdę. Rysy twarzy i mimika są celowo minimalizowane by nie opisywać tożsamości, tak by aktorzy stali się archetypami, a ich działania alegorią psychopatologicznego świata. Każdy z obrazów to sekret, w którym decyduję, by uchylić kurtynę.”