Erwina Ziomkowska

W latach 2003-2008 kształciła się w katowickiej Akademii Sztuk Pięknych, którą to ukończyła z dyplomem z wyróżnieniem z rysunku i malarstwa.

W swojej twórczości wykorzystuje przedmioty codziennego użytku, które przekształca, zaburza w poszukiwaniu nowych znaczeń i sensów. Książki z wydrapanym tekstem, huśtawka z dodatkowym balastem na której trudno się huśtać, czaszki tak kruche, że przy każdym dotyku mogą pęknąć, poruszające się zasłony, pomimo zamkniętych okien, bielizna połyskująca tysiącem kolców, za ciężka by dało się ją nosić… Tak w skrócie mógłby wyglądać opis prezentowanych prac Erwiny Ziomkowskiej.

Obok wymienionych przedmiotów to co charakterystyczne to skrajnie minimalistyczny sposób działania sprowadzony do prostych i z założenia powtarzalnych czynności. Pomimo ekstremalnej intensywności pracy w ukończonych obiektach nie ma śladu ekspresji, której miejsce zdają się
zapełniać skrajnie wyczyszczone formy przypominając bardziej obraz sterylnie-chłodnego piękna, niż zapis ludzkich odczuć czy emocji. Świadomość zaistniałego rozdźwięku pomiędzy działaniem a rezultatem kreuje odbiór skrzywiony, gdzie minimalistyczne obiekty zamiast wyciszać wyzwalają potajemny choć intuicyjnie odczuwalny proces budzenia się lęku. Jest to rodzaj impulsu, „złego przeczucia”, przyczajonego na obrzeżach świadomości. Kluczowym elementem dla zrozumienia zaprezentowanych tutaj prac jest stale pojawiające się (choć z różną intensywnością) wszechobecne zwątpienie, podszyte delikatnym rodzajem napięcia.